Eat this

Voedsel lokt de mens uit zijn tent


De centrale rol die voedsel speelt in het publiek domein is nog lang niet uitgekookt, volgens Maurice Nio in zijn nieuwe boek Eat This! Het kookpunt van publiek domein. De drie bekendste soorten voedselaanbieders – buitenmarkt, supermarkt en restaurant – zijn volgens hem in Nederland nogal magertjes: ééndimensionaal en beperkt in hun aanbod en diensten.

Alle drie zijn volgens hem bewust afgeslankte en gestroomlijnde formules die zich centreren rond één van de aspecten van het kopen, bereiden of consumeren van voedsel en verder niet buiten zichzelf treden, laat staan zichzelf transformeren tot een nieuw publiek domein. Zelfs de markt, waar je bruisend stedelijk leven verwacht, beschrijft Nio als een defilé van onderontwikkelde kramen, een plek waar je alleen iets te zoeken hebt als je snel boodschappen wilt doen.

In het boek laat hij 25 markthallen zien. Dit soort markthallen zijn over de hele wereld bekend, maar niet in Nederland. Nieuwe Europese wetgeving, waarin staat dat het aanbieden van verse producten hygiënischer moet worden geregeld, zal zorgen dat een aanzienlijk deel van het voedselaanbod een plaats krijgt in een gebouwd onderkomen waar de gewenste controleerbare condities bestaan.

Ter inspiratie laat Nio de Nederlandse eetcultuur in zijn onverwachte diversiteit zien. De fotoserie Want alles is mond van Otto Snoek toont het deprimerende deel hiervan. Philip Mechanicus schreef zijn laatste essays voor dit boek en Nio Architecten presenteert de Vuurkeizer, een ontwerp voor een nieuw marktwezen. In de hoop dat de planners dit inspirerende receptenboek lezen en Nederlandse steden een nieuwe gebouwtypologie rijker worden. Eat this!





Maurice Nio en Joan Almekinders (samenstelling):
Eat This.
Duizend & een; Amsterdam;







auteur/s Nio, Maurie en Almekinder, Joan (samenstellers)
titel Voedsel lokt de mens uit zijn tent
uitgever Duizend en Een
uitgever url Duizend en Een
plaats uitgave Amsterdam
jaartaluitgave 2006
pagina's -
ISBN 9071346366
Prijs € 27,50

Jessamyn Lovell...mooi zeg

Jessamyn Lovell's series, Catastrophe, Crisis, and Other Family Traditions , is a family portrait that is sure to strike a nerve with almost everyone. The Oakland, CA-based photographer's work takes an honest look at her family, flaws and all. Lovell, a professor at Diablo Valley College in Pleasant Hill, CA, began photographing her family as a way of coping with the "stress, frustration, anxiety, and guilt" she felt due in part to her home life. Lovell has created 10 different photo albums—albums dedicated to a family member, their home in upstate New York, animals, landscapes, or even Lovell herself. "When I recognized that I was part of them, and therefore partly my own subject, I started to turn the camera upon myself more and more," she says.

Each of the 30-year-old photographer's frames evokes something different from the common (Klare ready to eat) to the intense (Mommy taking insulin) to the off-beat (Allsun with chef knife). Lovell's work is reminiscent of Sherwood Anderson's wonderful book, Winesburg, OH: both allow outsiders to enter a world that's incredibly complex, compelling, tragic, and touching.

SMITH talked to Lovell about Catastrophe, Crisis, and Other Family Traditions—and her mother's gun, too. —Kathy Ritchie

Otto Snoek

Although I was born and raised in Rotterdam, a traditional working-class harbour town, I ended up alienated in my hometown. Floods of new, immigrant faces arrived, creating big changes in a town that was already in a process of endless reconstruction – an inherited neurosis from the memorable and disastrous bombardment of the city’s centre and harbours.

These rather turbulent local developments fit remarkably well with popular cultural recreation in Dutch society. The growing commercialization of leisure has far-reaching consequences for the public space. Rotterdam grabbed its chance, and now claims to be the town of festivals, hoping to generate widespread public attention.

All this made me reconsider my attitude towards photography. This dawning of a new era, a new Rotterdam, demanded a new approach. And I felt I had to decide fast.

So for a decade now, I’ve found myself surveying the border between social criticism and compassion, trying to make visible the ambivalent relationship between the promise and the letdown of our modern way of urban life.

Er is eigenlijk niets meer wat de invloed van die samenleving, met al zijn fascetten terug in zijn hok schopt. Elk hondje wat probeert binnen te komen moet je zelf terugschoppen. Gewoon vaak schoppen, dan kun je tenminste rustig eten.

Weinig tijd voor conclusies; bang om iets te missen

Het samen eten in kleine structuren, zoals het gezin, staat onder druk. Mocht je nu nog thuis aan tafel zitten met je vrouw of vent en kinderen.. Je behoort tot een uitstervend soort.

1) Onze cultuur ziet alles, ook een mens als een economisch product;

Tijd is geld.Je werk infiltreert langzaam in je privéleven. De laptop mag mee op vakantie. Je werkt over om het af te krijgen. We bellen mobiel, ook na het werk, om onze afspraken functioneel te regelen. We checken onze mail terwijl we staan te koken.

2) We hebben het een of andere rare streven om alles mee te moeten maken, want anders hoor je er niet bij. Al je tijd is volgepland met ervaringen waar je van groeit.

Reclame, tv, internet, steeds ben je bezig met alle beelden van buitenaf die je lijken te vertellen hoe het allemaal hoort. Je wil niet anders zijn uit angst voor een isolement. Alleen zijn is eng, uitgesloten worden is eng.

3) thuis blijven is saai; dan spoor je niet. "buma" zijn is uit.

Met al die prikkels om je heen mag je niet meer van spruitjes houden. Tortilla's, wraps, hummus, peppadews.. wel bijblijven want door de grote keuzemogelijkheden kiezen mensen maar kort voor iets. Morgen weer iets anders.. of iemand anders.

4) Computer, tv, mobieltjes hebben een enorme impact op de manier waarop we met communicatie omgaan. Communicatie hangt samen van korte momenten die snel voorbij gaan. Lichaamstaal speelt minder en minder een rol.

Alles is kort en snel, ook het koken, ook het eten, ook het opruimen,
zlfs 't schrven, geen tijd..allemaal icoontjes ;) das sneller.
nog een anders snap je het niet ;)

Want we moeten door naar het volgende korte contact met die mensen waarmee ik ááááááállemááááál samenleef.