Het samen eten in kleine structuren, zoals het gezin, staat onder druk. Mocht je nu nog thuis aan tafel zitten met je vrouw of vent en kinderen.. Je behoort tot een uitstervend soort.
1) Onze cultuur ziet alles, ook een mens als een economisch product;
Tijd is geld.Je werk infiltreert langzaam in je privéleven. De laptop mag mee op vakantie. Je werkt over om het af te krijgen. We bellen mobiel, ook na het werk, om onze afspraken functioneel te regelen. We checken onze mail terwijl we staan te koken.
2) We hebben het een of andere rare streven om alles mee te moeten maken, want anders hoor je er niet bij. Al je tijd is volgepland met ervaringen waar je van groeit.
Reclame, tv, internet, steeds ben je bezig met alle beelden van buitenaf die je lijken te vertellen hoe het allemaal hoort. Je wil niet anders zijn uit angst voor een isolement. Alleen zijn is eng, uitgesloten worden is eng.
3) thuis blijven is saai; dan spoor je niet. "buma" zijn is uit.
Met al die prikkels om je heen mag je niet meer van spruitjes houden. Tortilla's, wraps, hummus, peppadews.. wel bijblijven want door de grote keuzemogelijkheden kiezen mensen maar kort voor iets. Morgen weer iets anders.. of iemand anders.
4) Computer, tv, mobieltjes hebben een enorme impact op de manier waarop we met communicatie omgaan. Communicatie hangt samen van korte momenten die snel voorbij gaan. Lichaamstaal speelt minder en minder een rol.
Alles is kort en snel, ook het koken, ook het eten, ook het opruimen,
zlfs 't schrven, geen tijd..allemaal icoontjes ;) das sneller.
nog een anders snap je het niet ;)
Want we moeten door naar het volgende korte contact met die mensen waarmee ik ááááááállemááááál samenleef.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten