Ronddolen en straatfotografie

Een aantal weken geleden heb ik een documentaire gezien over Martine Stig, Nederlands fotografe. Erg inspirerend. Ik bedacht me vanmiddag dat ik haar onderzoek naar Mister Wood ook als interessante straatfotografie kan zien.

Ronddolen volgens Martine Stig:
Al dwalend door een stad, op vakantie misschien of gewoon tijdens het boodschappen doen, kun je Mr. Wood tegenkomen. Hij is een man met een krant, die door het park loopt.
Maar wat zijn dromen zijn, zijn jeugdherinneringen, zijn werk, dat hangt allemaal van het toeval af. Mr. Wood is namelijk een constructie van vormgever Vanessa van Dam en fotografe Martine Stig. In 2004 stampten Stig en Van Dam al twee Mr. Woods uit de grond, een in Bombay en een in Los Angeles.
Het personage van Mr. Wood komt met behulp van een ingewikkeld scenario tot stand. De eerste man die wordt gespot met een krant onder zijn arm, na twaalf uur ’s middags in het bekendste park van een stad, is Mr. Wood. Vervolgens wordt het leven van deze fictieve man aangekleed, door voorbijgangers te vragen naar hun eigen jeugdherinneringen, dromen en verlangens. Die worden dan aan Wood toegekend. Uiteindelijk vormt zich in een tijdsspanne van tien dagen een dossier van een totaal fictief persoon.
Volgens Martine Stig is het project een spannende manier om een stad te leren kennen. ,,We kwamen op het idee door te kijken naar Hollywoodfilms, die altijd volgens een bepaald stramien verlopen. Diezelfde regels hebben wij ook gevolgd: eerst zie je een personage, dan de plek waar hij werkt, zijn familie en vrienden en zo verder.”

Ronddolen volgens Guy Debord:
Onder leiding van Guy Debord voerde de Situationistische Internationale vanaf 1957 een felle strijd tegen de opkomende macht van de media, de consumptiemaatschappij en bestaande artistieke en maatschappelijke normen. Debord is van mening dat de opkomende consumptie- en mediamaatschappij een verwoestend effect op de samenleving heeft. Het leven wordt steeds meer geregeerd door schijn en spektakel. De burger is veranderd in een doelloze consument die bezig is te overleven ipv. te leven.

In de late jaren vijftig en vroege jaren zestig verenigden de Situationisten onder leiding van Debord politiek activisme en speels experiment in de zogenaamde dérives, dagen- of nachtenlange zwerftochten door Parijs, langs braakliggende terreinen, nachtkroegen en Arabische buitenwijken. Het waren omzwervingen die een ander gezicht van de stad openbaarden, chaotisch en onvoorspelbaar. Debord beschrijft de dérive als het lopen in de stad zonder een specifieke bestemming, om zich zo opnieuw over te kunnen geven aan de prikkels van de omgeving en de daarmee gepaard gaande ontmoetingen.

Onder de diverse situationistische praktijken valt het ronddolen te omschrijven als
een techniek om vluchtig wisselende omgevingen te doorkruisen. Wanneer een of meerdere personen zich aan het ronddolen wijden, zien zij voor kortere of langere tijd af van hun normale verplaatsings- of handelingsmotieven, van hun eigen relaties, werk en vrije tijdsbesteding, om zich over te geven aan de prikkels van de omgeving en de daarmee
gepaard gaande ontmoetingen.

In public, forum voor straatfotografie

In-Public was set up in 2000 to provide a home for Street Photographers
Our aim is to promote Street Photography and to continue to explore its possibilities. All the photographers featured here have been invited to show their work because they have the ability to see the unusual in the everyday and to capture the moment. The pictures remind us that, if we let it, over-familiarity can make us blind to what’s really going on in the world around us.

http://www.in-public.com/

straatfotografie

Ik twijfel nog waar mijn scriptie over moet gaan; of ik ga door waar ik gestopt ben met mijn Aan tafel foto's; omdat er nog zo veel te onderzoeken valt, omdat er zoveel om eten heen hangt, omdat ik geklets over eten, kleuren, vormen en bereiding leuk vind, omdat ik de wereld vanuit een grote vraag kan fotograferen, maar gemerkt heb dat kleine onderwerpen veel kunnen communiceren wat bij een grote vraag altijd mislukt. ..Omdat ik veel te weten kom over andere mensen door het alleen maar over hun eten te hebben... En ik weet graag veel over andere mensen.


Andere optie is een onderzoek over straatfotografie. Weer mensen maar dan van een afstandje. Passanten. Mensen die altijd langs me heen lopen en onderdeel zijn van die massa, in de stad, op het station, op konninginnendag in de meute. Die massa die ik vaak niet begrijp, en eigenlijk ook weer wel. Straat fotografie is mijn eerste kennismaking met fotografie. Ik heb het al gehad over die "de aanzien van...." boeken; jaarboeken van het nieuws met veel persfotografie erin.. Mijn moeder heeft alle boeken vanaf 1961 tot nu. En dan daarna Ed van der Elsken. Andere straatfotografie, zonder nieuwswaarde, tijdlozer. Soms vond ik zijn boeken ook een soort freakshows, want ik raakte niet uitgekeken op die gezichten. Hij pikte de bijzondere individuen eruit. Ik houd wel van "aandacht voor het individuele" (zie onderste 2 blogteksten.) Ik ben dus pro-straatfotografie. Laat mij die nieuwe mensen, types en ontwikkelingen maar zien. Het is alleen wel jammer dat ik me door alle beelden die ik in de loop van mijn leven al gezien heb nooit meer die verwondering heb gehad, over straatfoto, als bij Ed van der Elsken.


Misschien moet ik van mijn onderzoek een combinatie maken.

Copyright © John Beeching

De Heads van Philip Lorca diCorcia en de straatscènes van Beat Streuli kunnen worden gezien als hedendaagse varianten op de klassieke straatfotografie. Hun foto’s tonen een opvallende leegheid in de gelaatsuitdrukkingen van de anonieme passanten.

Ed van der Elsken

Op mijn 16e verjaardag kreeg ik het boek Eye love you, foto's van Ed van der Elsken, van een middenbare school-vriend. Ik kreeg het van Harm van de Kamp. Wij hadden niets met fotoboeken. Dacht ik. Wij hadden iets met muziek en met oude spullen. Ik was degene in ons gezin die ook nog iets met tekenen had. Maar een fotoboek als verjaardagscadeautje, dat begreep ik niet echt. Ik verdacht Harm ervan dat hij het, vlak voor zijn bezoek, bij zijn ouders uit de kast had gepakt. Ik had bij de ouders van Harm wel eens vaker rare fotoboeken gezien. Zo hadden zij ook een fotoboek over menselijke fysieke mankementen. Portretten van mensen met 3 oren, 12 tenen, 3 tepels en de rest ga ik je niet vertellen maar je kon het helemaal rond een boomstronk leggen.

Maar goed, eye love you verkocht zichzelf al door de foto op de kaft. Je vraagt je toch af welke foto's er dan aan de binnenkant staan. Ik heb het boek steeds weer bekeken tot ik het op mijn 26e uitleende, geen idee aan wie, maar ik heb het nooit teruggekregen.

Van dit boek heb ik echt gesmuld. Deze foto's waren anders dan de foto's uit bijvoorbeeld "het aanzien van..." Die ik ook keer op keer door kon lezen als het een dag regende, of foto's en beeldmateriaal in encyclopedieen.. Die vond ik ook altijd leuk. Eye love you maakte een soort nieuwe onbekende wereld open, een niet perfecte wereld, die heel erg oke leek, want de vrouw op de kaft heeft geen borsten en als zestien jarige begreep ik niet dat die vrouw zich niet schaamde. Als ik haar was had ik, toen, allang een wijdvallende blouse aangetrokken. Maar dat had ze niet en ze lachte er zonder schaamte bij. Haar man/vriend lachte ook, dus ondanks haar platte borsten vond hij haar leuk. Hij vindt haar leuk? Met die borsten? Ik begreep er helemaal niets van. Maar in dit boek konden allerlei dingen die bij ons niet konden.

Irving Penn

Over interessante 'eetfotografie' gesproken. Vooral de voorkant van het boek vind ik mooi.

"One of the first challenges any art student is confronted with is the routine still life: flowers, fruit, vases, objects of everyday life. There seems to be a prevalent philosophy that this format serves as a basic starting point for tapping into your yet-to-be developed artistic potential or, likewise, discovering you haven't any. As a result, still lifes often receive a big yawn of enthusiasm as just another bunch of fruit, lacking a unique perspective and style. Of course, this is the same unenlightened thought process that buys a piece of art because it matches the couch."

beschrijving van een foto

Beschrijf een foto van jezelf.
Oke. Ik zie puin op de voorgrond. Grijs puin. Grote stukken. Waarschijlijk van een huis of van een weg. In dat geval is het beton. Ik zie een berg wit zand. Wit zand gebruik je in de bouw weet ik, of als je opnieuw gaat betegelen.Wit zand kom je ook tegen in de woestijn of in droog gebied. Op de achtergrond flatgebouwen, of in iedergeval grote grijze gebouwen. Beton. Ik vraag me af of ik in Nederland ben of in een ander land. Van de heuvel met wint zand loopt/ rent een jongetje naar beneden gekleed in een spijkerbroek, witte schoenen, zwarte trui met grijze bodywarmer. De lucht is blauw, grijsblauw en bewolkt. Ietsje links van het midden zie in een lantaarnpaal. Door al de tinten grijs en blauw in de hele foto springt de zwarte trui en het zwarte haar van het jongetje eruit. Het jongetje is klein ten opzichte van zijn omgeving. Omdat hij rent vraag ik me af of hij vlucht, of gewoon niet kan stoppen omdat hij langs een steile helling naar beneden rent.

De kleuren in de foto zijn beige-grijs, grijsblauw en zwart. Het licht, van de zon, komt van rechts.
De jongen heeft ongeveer hetzelfde formaat op de foto als de brokstukken puin op de voorgrond. Hij stort zowat de brokstukken in. Er lopen verschillende schuine lijnen door de foto. De brokstukken maken een schuine lijn en het jongetje loopt parrallel aan die lijn. De gebouwen in de achtergrond lopen trapsgewijs op.

Bureau van Zutven

Bureau voor advies, hulpverlening, vorming en scholing aan mensen die ondersteuning vragen bij het leven van het eigen leven. Bureau voor advies, vorming en scholing aan hulpverleners binnen dit circuit.

"Erkende instellingen op het gebied van de sociale gezondheidzorg leggen steeds meer verantwoordelijkheid voor het leven van het eigen leven bij de client. Op zich een terechte zaak. Daar waar de mogelijkheid tot het leven van dat eigen leven zich voordoet is het van belang daar onverantwoordelijk voor te gaan. Erkende instellingen op het gebied van de sociale gezondheidzorg bieden huisvesting en begeleiding aan mensen mede vanuit een organisatie met een eigen organisatiebelang. Het onvoorwaardelijk gaan voor het eigen leven van de client wordt verstrengeld met de belangen van het voeren van die eigen organisatie. De keuze voor het eigen leven van de client is in vele gevallen tegelijkertijd afhankelijk van het belang en de mogelijkheid van een organisatie en wordt in complexe situatues zelden onvoorwaardelijk gemaakt."

september 2000

Hundertwasser

Hundertwasser was in de 40er jaren van de 20e eeuw aan het begin van zijn carrière onder de indruk van de Jugendstil, Gustav Klimt, Paul Klee en walter Kampman. Hij zette zich voortdurend in voor een architectuur die meer recht deed aan natuur en mens. Hij vond dat de natuur die weggenomen werd om een gebouw neer te zetten, weer moest worden teruggegeven op het dak.

In 1972 publiceerde hij het manifest 'Je boomplicht, je raamrecht'. Dat hield in dat elke huurder zelf zou moeten bepalen hoe de omgeving er uit zou moeten zien en dus het recht zou moeten hebben zo ver zijn arm reikte die eigen signatuur aan elk raam te geven. Hundertwasser was wars van de geometrisch rechte lijn en uniformiteit. Elk mens is anders en dat moest wat hem betreft ook in zijn woning duidelijk tot uiting komen.Hundertwasser vormde bestaande, lelijke, 'zieke' gebouwen om in harmonie met de natuur en de individuele dromen van de mens.

Zijn stelling: "Vroeger hebben schilders huizen nageschilderd. Tegenwoordig moeten schilders huizen uitvinden en moeten de architecten de huizen van schilderijen nabouwen. Want mooie huizen bestaan niet meer."