In mijn boekenkast staat dit kleine witte boekje met familiefoto's; het L.P. Polhuisarchief. Ik heb het gekocht na mijn eerste bezoek aan het Foam. Ik kijk er vaak in.
Het is alsof ik in mijn eigen album kijk, maar toch ook weer niet.
Ik krijg er een gevoel van "thuis' van... maar toch ook weer niet.
Het is eigenlijk meer zoiets; Ik wil ervan op kamers, maar toch ook nog wel eens thuis komen eten.
Het is die dubbele verhouding met thuis die ik hier in deze foto's terug vind:
Ik wil het allemaal anders doen, maar eigenlijk ook wel een beetje hetzelfde.
Toen ik het boekje voor de eerste keer zag dacht ik dat de foto's geensceneerd waren, maar nee, ze zijn origineel en echt. Wat ik eigenlijk nog wel het sterkste vind; ze zijn erg duidelijk, nooit rommelig, je weet meteen waar het over gaat, er lopen geen mensen voor-langs, er zit geen opa etend op de achtergrond (zoals bij mij). De negatieven zijn perfect belicht. De fotomomenten zijn altijd vriendelijk en gezellig, de foto's zijn bijna te mooi. Hoe krijg je het voor elkaar in het normale dagelijkse leven?
volgens mij hadden deze mensen veel tijd
In mijn eigen albums vind ik ook alleen de mooie momenten; verjaardagen, feesten, kerstmis, vakanties, dagjes weg, spelen in de tuin, lezend op de bank, soms een portretje. De slaande ruzie over een gestolen fiets zit er niet bij. Gelukkig. Dus wat dat betreft komen onze archieven wel overeen. Toch is mijn boek wel echt,en dat van polhuis, vind ik, niet.
Ik ga toch op zoek naar het vlekje in de reputatie. Bij mij hoef je die niet meer te zoeken. kijk maar even naar de achtergrond, timing, compositie en belichting van mijn familiefoto's. Ik was lelijk dus menselijk zegt mijn familiefoto.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten