Eerlijk gezegd had ik zijn foto's wel willen maken. Het heeft ook een soort schaamteloosheid om als fotograaf dit soort foto's te kunnen maken. Neem bijvoorbeeld die foto van die friettent. Martin Parr moet links voor in het hoekje hebben gestaan om de foto te maken. Parr is ook een lange kerel dus moet hij opgevallen zijn. Was hij gekleed in zijn nette broek en overhemd met korte mouwen of had hij, net als alle andere gasten misschien alleen maar zijn zwembroekje aan terwijl hij stond te fotograferen. Onwillekeurig, misschien een vooroordeel richting Parr, ga ik er toch vanuit dat hij geheel gekleed is geweest toen hij de foto nam. Hoe lang heeft hij daar, gekleed, gestaan, de mensen observerend, voordat hij besloot zijn camera te pakken, of hoe lang heeft hij door de lens gekeken voor dat hij de ontspanknop indrukte. Ook al had hij zijn camera niet bij zich.. had hij zich dan nog, gekleed, vergaapt aan deze mensen? Ik vind het eigenlijk ook een beetje misselijk, of gemakkelijk, hoewel ik het zelf niet kan.
Jaren geleden heb ik een aantal portretten gemaakt van mijn opa en oma. Per ongeluk, of misschien in een reflex heb ik een foto gemaakt van mijn oma op het moment dat ze, erg opgelaten, hard lacht omdat ze zich geen houding weet te geven. Mijn oma gooide haar hoofd achterover in haar nek en zag er daardoor op de foto uit als een dementerend en hysterisch oud mens. Zielig zag ze eruit. Mijn docenten in Arnhem zagen het wel zitten om die foto, voor mijn afstudeer expositie toen, enorm op te blazen. Een printje van één bij één moest het worden. Maar ik kon het niet maken.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten