Al jaren heb ik Nicholas Barker in de kast staan. Het boek heet "unmade beds" en gaat over vrijgezellen in de stad New York. Ik heb het boek gekocht vanwege de fascinerende foto's waarbij je van buiten naar binnen kijkt; de camera bevindt zich buiten het appartement waar op dat moment een man of vrouw of stel iets doet. Buiten is het donker, binnen is het verlicht. Door het standpunt voel ik me net zo'n voyeur als de fotograaf is.
Lang geleden, tijdens mijn eerste fotocursus, heb ik eens geprobeerd om zo te fotograferen. Meestal 's avonds laat, terwijl mijn buurtgenoten alle lampen aan hadden en vergeten waren de gordijnen te sluiten. Heel erg spannend zo fotograferen in de avond! Ik had een statief bij me, maar steeds als ik een interieur, en zijn bewoners erg interessant vond twijfelde ik of ik het statief met de camer wel neer durfde te zetten. Stel je voor dat ze de camera zouden zien? Flitsen kon al helemaal niet.. vanwege de weerkaatsing in het raam natuurlijk..Oh ja.. Maar ook niet vanwege de grote buurman. Ik heb uiteindelijk een paar foto's gemaakt, maar nooit het geduld gehad om de camera rustig zijn werk te laten doen. Ik was te bang ontdekt te worden. Mijn negatieven waren allemaal onderbelicht. Jaren later heb ik hetzelfde geprobeerd, maar met een vriendin van me als model; dus van buiten naar binnen fotograferen. Ik vind het nog steeds interessante foto's. Tijdens de opdracht 'stilleven'in het eerste studiejaar heb ik het ook weer gedaan; van buiten naar binnen fotograferen, in het donker. Wat er zich achter het raam afspeelde was minder interessant, stillevens van potjes voor het raam, maar weer vind ik dat idee, dat je, zonder toestemming, gescheiden door een raam,zonder dat de ander zich kan corrigeren of kan gaan poseren, kijkend naar zijn of haar privé,fotografeert erg spannend.
Ik heb in het boek unmade beds gezocht naar foto's die verwijzen naar eetmomenten. uiteindelijk kwam ik uit bij deze vrijgezelle man, die gefotografeerd wordt in zijn dagelijkse leven. Zijn ritten in de taxi, zijn eetmomenten, de plaatsen waar hij zich beweegt. Aandoenlijk is de foto van het restaurant. Weer ben ik echt een buitenstaander, niet betrokken bij de man, hoewel ik zijn eenzaamheid wel kan interpreteren. De fotograaf heeft het stukje tafel, waar evt. iemand anders zou kunnen zitten er af gesneden. Misschien zat er iemand, misschien niet, het komt in ieder geval niet in beeld. De vrijgezel heeft geen contact met zijn omgeving. Hij staart, of kijkt nors.. dat is een beetje onduidelijk, maar heeft geen belangstelling in zijn eten of in de ruimte om hem heen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten